METODY OCENY SKUTECZNOŚCI REHABILITACJI

Ocena skuteczności leczenia odbywa się co 2-4 miesiace, podczas wizyt lekarskich i konsultacji specjalistycznych.

W ocenianiu skuteczności rehabilitacji pomocne są :
– szeroko rozumiane elementy badania lekarskiego,
– testy psychologiczne,
– testy pedagogiczne,
– testy logopedyczne diagnozujące poziom kompetencji językowej i komunikacyjnej,
– różnorodne kwestionariusze, sprawdziany umiejętności, ankiety.

Podstawowe kryteria oceny skuteczności to:
– obserwacja i ocena kontroli motorycznej tj. motoryki dużej i małej, ułożenia, wzorców ruchowych, przetrwałych odruchów pierwotnych, stopnia opóźnienia ruchowego,
– ocena rozwoju umysłowego, socjalnego i mowy,
– ocena motoryki spontanicznej wg. monachijskiej funkcjonalnej diagnostyki rozwojowej (autor Teodor Hellbrugge),
– ocena reakcji posturalnych, odruchowych (w tym odruchów prymitywnych) i ułożeniowych oraz prawidłowego rozwoju (elementy metody Vojty),
– obserwacja i ocena jakości wzorców posturalnych i motorycznych, napięcia posturalnego podczas aktywności spontanicznej z oceną wzorców ruchowych według Kong,
– ocena normalizacji napięcia mięśniowego w reakcji na ruch bierny, czynny, stan emocjonalny i stymulację sensoryczną,
– ocena koordynacji ruchowej, propriocepcji, prasksji, planowania ruchu i powiązanych z nimi zaburzeń psycho-społecznych (analiza zaburzeń Integracji Sensorycznej według Ayres),
– ocena zaburzeń posturalnych, siły mięśniowej i zakresu ruchu stawów,
– ocena adaptacji w środowisku i umiejętności radzenia sobie w sytuacjach życiowych,
– ocena kompetencji i umiejętności szkolnych,
– ocena wzroku i słuchu z uwzględnieniem konsultacji specjalistycznych.

KRYTERIA OCENY ZAKOŃCZENIA REHABILITACJI

– uzyskanie optymalnego rozwoju psycho-społecznego i psycho-ruchowego,
– uzyskanie możliwie optymalnej sprawności ruchowej i lokomocji dzięki wytworzeniu prawidłowych reakcji posturalnych, ułożeniowych, automatyzmów i odruchów, dzięki likwidacji przykurczów,
– uzyskanie prawidłowej lub zbliżonej do prawidłowej motoryki małej na skutek ukształtowania prawidłowych lub zbliżonych do prawidłowych wzorców ruchowych i manipulacyjnych,
– wygaszenie nieprawidłowych odruchów i normalizacja napięcia mięśniowego,
– ukształtowanie prawidłowych wzorców ssania, żucia, połykania,
– prawidłowy lub możliwie najbliższy do prawidłowego rozwój mowy,
– wiek pacjenta,
– przystosowanie pacjenta do życia z istniejącymi dysfunkcjami w tym wyuczenie korzystania z zaordynowanego zaopatrzenia ortotyczno – protetycznego,
– opinie konsultantów lekarzy – specjalistów: neurologii, neurochirurgii, ortopedii, innych poradni specjalistycznych,
– opinie specjalistów logopedów, surdologopedów, neurologopedów, pedagogów, surdopedagogów i psychologów opiekujących się dzieckiem,
– podjęcie kształcenia zgodnego z możliwościami psychofizycznymi,
– optymalna dla możliwości danego pacjenta umiejętność poradzenia sobie w życiu społecznym, wśród rówieśników i osób dorosłych,
– przystosowanie pacjenta do życia z istniejącymi dysfunkcjami,
– wyrównanie innych towarzyszących zaburzeń i uzyskanie optymalnej sprawności w motoryce małej i dużej.

Decyzja o zakończeniu rehabilitacji naszych pacjentów jest niezmiernie trudna. Często są to pacjenci, którzy ze wzgledu na charakter schorzenia, wymagają usprawniania i stymulacji celem utrzymania nabytych umiejętności przez całe życie. U takich pacjentów najczęściej decyzja ta zbiega się z kryterium wiekowym. Jedynie wśród dzieci z grupy ryzyka okołoporodowego, tam gdzie uzyskujemy normalizację rozwoju psycho-ruchowego, można indywidualnie podjąć decyzję o zakończeniu rehabilitacji. Jednocześnie zastrzec należy konieczność systematycznej kontroli w dalszych latach życia.